مدتی است سخت در فکر فرو رفته بودم
و در عبور از جاده ها خیره به اطرافم مینگریستم و به تلاطم روزگار و فراز و نشیب هایش می اندیشیدم
به عمق سختی های هر انسانی... داغ هایی که هر یک در سینه دارند
غم های تلخی که در چشمانشان موج میزند...
حقیقت های زهر آلودی که گاهی راهی جز فراموش کردنش نمی یابند و محکوم به سکوت هستند...
و براستی با فریاد دردها و سختی ها آتش درونت شعله ور تر میشود و تو خود ترجیح میدهی بغض سنگین گلویت را با یک لیوان آب سرد قورت دهی...
گاهی هم فریادشان در اشک های پنهانی خلاصه میشود یا در لبخند اجباری...
و گاه مانند من در واژه واژه احساسشان...و داستان به عمق سختی ها نیست به نگاه ما به آنهاست...
و اینجا همان جاییست که دستان نیازمندمان را در پیشگاه خداوند دراز میکنیم
و از او طلب میکنیم که خداوندا نگاهی به وسعت آسمان بی انتهایت به ما ارزانی ده تا دیگر هیچ کوهی از غم ها کمرمان را خم نکند و نا امیدمان نکند...و ببخشیم و رها کنیم هر آنچه جز تباهی سرانجامی ندارد...
میم.میم
