گاه نویس های من

گاهی بی بهانه بغض میکنم

ولی نگاه های سنگین و قضاوت های دروغین اجازه نمیدهد اشک های منتظر برای فروریختن را رها سازم
و باید در این جماعت بغضایت خفه بماند....

فریادت را خاموش در سینه ات حبس کنی

و آن حس مملو از نگرانی ها و غم ها را با لبخندی پوشالی نمایش دهی

لبخندی که گاه مانند زهر،تلخی خود را در درونت به رخ میکشد 

لبخند اجباری و صورتی که با سیلی مرگبار گدشته سرخ نگه میداری.....

میم.میم