گاه نویس های من

گاهی باید خندید آن هم سرمستانه تا آن بغض تلخی که گلویت را میفشارد تسکین دهی....

و فراموشی را بر مرور گذشته ترجیح دهی

آن هنگام برایت یک نعمت است

هویتت و هدفت را باتمام قدرت در درونت فریاد زنی

دست هایت را مشت کنی و برتمام ناامیدی هایت ضربه ای مهلک بزنی 

مجال تکرار تلخی ها را با قلب وسیعت بگیری و هیچگاه متوقف نشوی 

و بیاد آوری که خدایی هست و او هر لحظه هوایت را دارد

حتی اگر پاهایت زخمی باشد و رمقی ندارد این تو هستی که با نیروی امید آن را به تکاپو وامیداری....

میم.میم